Από το μόνιμο διδακτικό προσωπικό του Διδασκαλείου Νέας Ελληνικής Γλώσσας του ΕΚΠΑ

Διδασκαλείο Νέας Ελληνικής Γλώσσας ίσον Παναγιώτης Κοντός· η εξίσωση έχει ισχύ αξιώματος. Για εμάς ήταν και θα είναι η ψυχή του Διδασκαλείου μας, ο εμπνευστής της αγάπης μας για τη διδασκαλία της γλώσσας μας ως δεύτερης, αντικείμενο το οποίο και ο ίδιος υπηρέτησε επί σειρά ετών παράλληλα με την ακαδημαϊκή του ιδιότητα στον Τομέα Γλωσσολογίας του ΕΚΠΑ. Δάσκαλος και αργότερα οδηγός και σύμβουλος, μέχρι το τέλος και μετά το τέλος, σε έναν δικό του ρόλο πέρα και πάνω από θεσμούς.

Το Διδασκαλείο υπήρξε το αγαπημένο του παιδί, το είδε να γεννιέται, να μεγαλώνει, να ενηλικιώνεται και να ανθεί. Το κτήριό του το οραματίστηκε, αγωνίστηκε επί χρόνια για την υλοποίησή του, και ευτυχώς αξιώθηκε να το δει να ολοκληρώνεται και να μας υποδέχεται. Μερίμνησε για την αναγνώριση της εξέτασης ελληνομάθειας επιπέδου Β2, από το Υπουργείο Παιδείας, ως επίσημης εξέτασης. Πάλεψε για τη στελέχωση του τμήματός μας, διεκδίκησε θέσεις μόνιμου διδακτικού προσωπικού τη στιγμή που αυτό ήταν ακόμα ασύλληπτο και φάνταζε άπιαστο. Εκείνος όμως είχε την ευαισθησία και τη διορατικότητα να αντιλαμβάνεται τη δυναμική των καταστάσεων και των προσώπων. Μας εμπιστεύτηκε –στα 25 μας, και νεότερες, κάποιες από εμάς–, μας πίστεψε, μας άκουσε, σεβάστηκε την άποψή μας, την όποια διαφορετικότητα των μεθόδων μας, τα εργασιακά μας δικαιώματα. Μας αγάπησε και μας φρόντισε, τόσο εμάς όσο και τους σπουδαστές μας, σαν γονιός, πάντα παρών στις σημαντικές μας στιγμές, πάντα πρόθυμος να ακούσει τα όποια προβλήματα, μικρά και μεγάλα, με την ίδια στωικότητα και σοβαρότητα και με αληθινό νοιάξιμο για την προσωπική πορεία και την εξέλιξη όλων μας.

Τον θαυμάσαμε για την αγωνιστική του παρουσία και τις άοκνες προσπάθειές του για τη διάχυση του νέου ελληνικού πολιτισμού μέσω της διδασκαλίας της γλώσσας μας και της ιστορίας της, μέσω της επαφής των μαθητών μας με την ιστορία του τόπου και μέσω της εξοικείωσής τους με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, στο πλαίσιο ποικίλων προγραμμάτων και δράσεων (ΘΥΕΣΠΑ, ΙΚΥ, Πανεπιστημίων Νοτίου Ημισφαιρίου και Κίνας) που συνετέλεσαν καθοριστικά στην εξωστρέφεια του χώρου μας. Έτσι, καλλιεργήθηκαν οι σχέσεις μας με διάφορα πανεπιστήμια ανά τον κόσμο (π.χ. Σόφιας, Βελιγραδίου, Μαριούπολης, Αγίας Πετρούπολης, Μόσχας, Ουρουγουάης), στα οποία φοιτητές του –και αργότερα και αρκετοί δικοί μας μαθητές– δίδαξαν σε έδρες Νεοελληνικών Σπουδών.

Τον χειροκροτήσαμε ως φοιτήτριες, τον χειροκρότησαν και οι μαθητές μας. Μεγάλος ο ενθουσιασμός και εμφανής η ευγνωμοσύνη και η εκτίμηση όλων προς το πρόσωπό του άμα τη εμφανίσει του στις αίθουσες διδασκαλίας, στα αμφιθέατρα, στους χώρους εκδηλώσεων, ακόμα και στα λεωφορεία τις ημέρες των εκδρομών, στις οποίες ακολουθούσε ανελλιπώς και απαρεγκλίτως· όχι για να επιβλέψει αλλά για να συμμετάσχει, να χαρεί με τη χαρά όλων μας, διδασκόντων και σπουδαστών, να διδάξει, να προσφέρει.

Ήξερε να κατευνάζει και να αμβλύνει ρίχνοντας τους τόνους, χωρίς στάλα έπαρσης, αναγνωρίζοντας το καλό και το καλύτερο, γιατί στόχευε στην εύρεση λύσης και όχι στον πρωταγωνιστικό ρόλο σε παιχνίδια εντυπώσεων. Είχε την επιείκεια ως αρχή, όχι για να αρέσει αλλά για να δίνει ευκαιρίες. Διέκρινε το ουσιώδες από το επουσιώδες, γιατί προέτασσε το όραμα και τον στόχο, ακόμα και εις βάρος του προσωπικού οφέλους. Παρατηρητικός, εύστοχος στα σχόλιά του, με την ατάκα έτοιμη, με αίσθηση του χιούμορ και αξιοθαύμαστη ανοχή απέναντι στο παράλογο και το παράδοξο, δεινός στην ανάλυση προσωπικοτήτων, δεινός και στη διασκέδαση της έντασης: Τρελαθήκαμε από το άγχος προκειμένου να προετοιμαστούμε για προγράμματα που ξεκινούσαν «αύριο», αλλά και τραγουδήσαμε όλο το ελληνικό πεντάγραμμο στις αναρίθμητες εκδρομές μας, λιώσαμε στον χορό στο «Ραδιομέγαρο» του Μεσολογγίου και στις γιορτές λήξης όλων των γλωσσικών προγραμμάτων, προσπαθήσαμε να μην αποκοιμηθούμε στα λεωφορεία γυρίζοντας από το Δίον, γιατί εκείνος συνέχιζε ακάθεκτος να συζητά με τους σπουδαστές, να εξηγεί, να δίνει πληροφορίες. Ζήσαμε την ιστορία μας μέσα από τις επισκέψεις με τους μαθητές μας στους ιστορικούς τόπους της Πελοποννήσου, της Στερεάς Ελλάδας, της Ηπείρου, της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας, ενώ στη διαδρομή μάθαμε για τα προϊόντα κάθε περιοχής, τα ονόματα όλων των δέντρων, ιστορίες ανέκδοτες, λεπτομέρειες που θα μας εξασφάλιζαν την πρωτιά σε τηλεπαιχνίδι γνώσεων.

Ο Παναγιώτης Κοντός, ο δικός μας «κύριος Κοντός», έδωσε για να δώσει, όχι για να πάρει. Τίμησε τη γλώσσα, τον άνθρωπο, τον μαθητή, τον δάσκαλο, τον διοικητικό υπάλληλο, τον κάθε συνεργάτη. Αυτά δεν ξεχνιούνται, δεν ξεχάστηκαν και δεν μπορεί να ξεχαστούν: Σήμερα μαθητές μας, οι οποίοι τον γνώρισαν 28-30 χρόνια πριν, στέλνουν μηνύματα για να εκφράσουν τη θλίψη τους και την επιθυμία τους να παραστούν στην τελετή του τελευταίου αποχαιρετισμού του… κάτι λέει αυτό.

Η ευγνωμοσύνη μας για πάντα δική του.

Για εμάς η εξίσωση έχει κλειδώσει.